Wachten tot het infuus ingelopen is, mijn boy is erg onrustig en ligt (helaas) op een zaal. Na het afbouwen van de Diacomit heeft Lennard duidelijk meer aanvallen, gemiddeld 5 per dag. Hopelijk komt de neuroloog nog langs en horen we wat er verder gaat gebeuren, zelf hou ik er rekening mee dat hij weer terug gaat naar de oude hoeveelheid.

Melanie & Hans zijn afgelopen zaterdag weer vertrokken. Naar Rhodos, niet meer terug naar Gran Canaria. Hoop echt dat zij het daar ook naar hun zin krijgen. Zoals het er naar uit ziet zijn ze over een paar maanden weer even terug voor Melanie d'r verjaardag en kerstmis. Wie weet staat de kerstboom weer als zij jarig is.... Het was ook een beetje dubbele dag: zij weer vertrekken maar ook vliegen voor Lennard!!

Via SOS-MIES was hij, samen met de andere kinderen, uitgenodigd voor de 'Hoogvliegdag', 22 juni op Schiphol. Tijdens onze vakantie hadden we een telefoontje gekregen van Frank, een van de organistoren, of het leuk was voor Lennard om mee te rijden in een truck.... tja, daar loop je dan in Boyardville met tranen die niet tegen te houden zijn.... mee rijden in een truck! Natuurlijk, maar hoe gaat dat dan? Ik bedoel, zo'n truck is niet bepaald klein en Lennard kan echt niet naar boven klimmen. Daar hoefden we ons niet druk om te maken, werd helemaal geregeld.

Het was voor allemaal vroeg op en om even 9 uur kwamen we bij het verzamelpunt in Valkenburg (Katwijk) aan. Het was er al erg druk: ik weet niet hoeveel Corvettes, trucks, patrolcars, politieauto's & motoren....naast alle genodigden en vrijwilligers! De kinderen werden onderverdeeld en mochten met een begeleider mee met de chauffeur. Lennard werd in de rolstoel met een laadklep omhoog gebracht en 'zijn' vrachtwagen kwam er vlak naast staan. Ik hield mijn hart vast, moest hij die stap maken?? Nee, dus...Shimano (vriend van Sam) is niet bepaald klein, 1.96m, maar degene die Lennard even in de truck tilde was zomogelijk nóg groter!! Hij tilde Lennard op en zette hem op de stoel alsof hij een zak aardappelen optilde. Terwijl het voor Cor en mij soms écht sjouwen en sjorren is om Lennard goed in zijn stoel te krijgen! Ik naast hem en daar gingen we.


De voertuigen gingen verzamelen bij de BP bij Leiden....wat indrukwekkend! Het was al een heel gezicht om ze bij elkaar te zien staan, maar nu gingen ze achter elkaar! De organisator had nog duidelijk gezegd: 'Er wordt niets afgezet, dus verkeerslichten in acht nemen. Niet blindelings doorrijden, ook al rijden we in konvooi'. De aanwezige agenten leken daar mee in te stemmen....jahaa....tot we op weg gingen. Helemaal kaassie voor ze! Hup voorbij scheuren, zwaailicht én sirenes aan en blokkeren die kruisingen en opritten! In een zat een fotograaf en die had vast ook een superdag: je scheurt niet elke dag op de linkerbaan om het konvooi voor te zijn en verkeer tegen te houden en foto's te maken!!

....in de Schipholtunnel....

 

Lennard zat wat voor zich uit te kijken, ogenschijnlijk beetje in zichzelf gekeerd, maar genoot volop. Cor was met Melanie & Hans vooruit gereden naar Schiphol, waar zij konden parkeren naast de hangar waar wij verwacht werden. De rit naar Schiphol was in 1 woord geweldig! In de tunnel veel lawaai en licht...wauw! Bij Schiphol aangekomen liep Cor ons tegemoet om te filmen. Lennard had net het knopje ontdekt om het raam open en dicht te doen en zag hem niet. Pas toen we dichterbij kwamen en Hans vlak naast de truck liep zag Lennard hem en paar meter verderop Cor en Melanie. Zijn reactie....'jaaa' ging rechtop zitten, en zwaaide gericht naar hun.  

Op naar de hangar waar we ons moesten melden. Wát een hoop mensen! Lennard kreeg een prachtig tshirt, die over zijn jas ging en een nummertje. Na wat rondgekeken te hebben, kwam zijn nummer op en kreeg hij zijn boardingpas. Na overleg met de piloot werd besloten dat Lennard op de brancard gelegd zou worden. Dit omdat het risico dat hij aan knopjes zou gaan zitten waar hij niet aan zou moeten zitten, te groot was. In de regen naar het vliegtuig....pppfff....ik was erg blij dat ik niet mee kon! Cor nam al afscheid van Melanie en Hans, want die moesten weg als Cor en Lennard nog in de lucht zouden zijn. Omdat Lennard het niet allemaal even snel en goed begrijpt duurde het even voor hij met zijn 1.95m op een brancard lag van 1.80m in een vliegtuigje van ong. 1.20m hoog....

Eindelijk...motoren starten en wachten tot hij mocht vertrekken. En nog even wachten....en...stoppen. Vanwege het slechte weer en draaing van de wind moesten lijnvliegtuigen gebruik makn van de baan. Het kon wel een uurtje duren voor er weer gevlogen mocht worden, dus Lennard er weer uit, rolstoel halen en weer naar binnen. We liepen langs een agent die Lennard een jas aantrok en een pet opzette. Tja, wat doe je dan? Je zet het op een lopen....en de agent er achter aan! Na wat foto's jas weer uit, pet af en naar binnen. Wat eten en drinken, afscheid nemen van Melanie en Hans en uitzwaaien tot ze bij de bushalte waren. Blijft toch moeilijk. Doordat er genoeg te doen en te zien was ging het uur snel om. Ook aantal bekenden gezien en kennis gemaakt met digitale bekenden :)

Toen mochten we weer naar het vliegtuig, na het instappen had ik toch wel zoiets van 'als het nu maar wel doorgaat en ze niet om een andere reden moeten stoppen...'. BBBRRROOOEEEMMM daar gingen ze nu écht de lucht in! Toch wel even slikken hoor, daar in je uppie staan kijken. Na ongeveer twintig minuten waren ze weer geland....wat een heerlijk gezicht zeg. En dan...hoe zouden ze het hebben gehad? Veel last van het slechte weer? Hebben ze iets kunnen zien? Dan stopt het vliegtuig en gaat de deur open en wat zie je dan....2 glimmende gezichten met een grijns van oor tot oor!! Kortom, ze hebben genoten. Vanwege het slechte weer had de piloot toestemming gevraagd om over Alphen te mogen vliegen en dat mocht!! Cor kon bepaalde dingen herkennen, maar vervolgens ging het te snel om te beseffen waar je op dat moment zit. En Lennard.... die riep vroeger 'mij krijg je het vliegtuig niet in!!' die heeft liggen kijken en kijken en kijken! Mijn stoere mannen weer veilig op de grond en een fantastische ervaring rijker.

Als afsluiting van de dag was er de 'RunWayRun'....met álle voortuigen over de landingsbaan! Wát een ervaring! Om half zeven waren we weer thuis: erg moe, erg onder de indruk en erg dankbaar voor wat iedereen heeft gedaan om het een onvergetelijke dag te maken. Zoals een van medewerkers tegen ons zei: 'Als de kinderen niet stuiterend naar huis gaan, hebben we het niet goed gedaan!'


<><><><><><><><><><><>

En dan kom je thuis in een euforische stemming, om gelijk met twee voeten in het water te belanden! De buurvrouw kwam vertellen dat de afvoer verstopt was op het balkon. Vanwege de regen stond die blank en had haar man al elf emmers weg geschept...Dus gelijk naar boven en van alles proberen om de verstopping, die duidelijk te voelen was, weg te krijgen. Niks hielp, dan maar een hevel gemaakt van paar stukken slang die tijdelijk hielpen. Gelukkig bleef het bij de buren binnen droog, maar in Lennard's kamer liep er toch wel wat binnen. Zondag toch maar een ontstoppingsbedrijf gebeld. De monteur was er vroeg in de middag en binnen een uur was het probleem verholpen. Tijdens het opnieuw voegen was er wat cement in de afvoer gevallen. De afvoer is een open gat vlak naast de muur, dus niet verwonderlijk dat er dan wat in valt. Vervolgens hebben we gelijk alle tegels op genomen, schoongemaakt en ook eronder alle zand weg geschept. Nu is er weer een balkon wat goed droog blijft en er supernetjes uitziet....trots op!