Het is lang geleden dat ik wat geschreven heb. Eigenlijk omdat het wel lekker gng met Lennard. Hij heeft het enorm naar zijn zin op de dagbesteding in Nieuwveen en gaat nu zelfs 5dagen in de week daar naartoe. Dit is toch iets waar we alleen van durfden te dromen! Omdat het zelf fietsen niet meer ging, regelmatig begreep Lennard niet meer wat de bedoeling was, hebben we nu een rolstoelfiets! Hiermee hebben we al de nodige kilometers gemaakt en hoef ik ook niet meer óf teveel te lopen óf de auto te pakken en Lennard.....die zit gewoon te genieten!! Inmiddels zijn Melanie en Hans ook alweer een paar weken terug op Rhodos. Het was toch wel heerlijk om ze weer om mij heen te hebben. Ook zij zijn regelmatig met Lennard gaan wandelen en Hans heeft ook paar keer met hem gefietst, wij of Melanie ernaast.
Lennard ging de afgelopen weken niet echt lekker, hij was regelmatig paar dagen thuis en dan erg moe en verkouden. Vaak verhoogde temp en regelmatig aanvallen. Het is morgen alweer 2 weken geleden dat Cor vlak voor hij naar bed ging Lennard tóch nog even ging tempen....35.5.... Na nog paar keer bleef hij twijfelen of hij het wel goed deed. Mij uit bed gehaald, ondertussen belde hij de hap, toen ik beneden was en Lennard ging tempen, bleek zijn temp nog lager te zijn en Lennard reageerde ook niet echt op pijnprikkels. Moet eerlijk zeggen dat ik die ook niet zo durf te geven als een arts of vpk hoor....zó zielig altijd! Hap-assistente stuurde daarom gelijk een ambulance en die was er vrij snel. Ondertussen op de automatische piloot spullen en medicijnen van Lennard bij elkaar gezocht. Afspreken wie meerijdt en wie met de auto gaat...en de adrenaline stroomt ondertussen ook flink. Terwijl Cor aan de telefoon was met de hap-assistente drong het allemaal nog niet zo tot mij door. Terwijl ik buiten stond te wachten op de ambu had ik het alleen maar koud. Pas op het moment dat ik de sirene hoorde en later de zwaailichten bij ons de straat in zag komen, kreeg ik écht de zenuwen. Lennard lag heel gauw in de ambulance en reden we weer naar het Sophia. Met grote spoed, aangezien de ambu-vpk er niet gerust op was....zij had geen infuustoegang (kon niet de PAC aanprikken) en vertrouwde zijn ademhaling niet ook al was de saturatie redelijk. Lennard kreeg vrijwel gelijk zuurstof ' voor de zekerheid'....
Van een dinnetje, die er de week daarvoor nog was geweest, had ik gehoord dat de SEH erg veranderd was. Niet kunnen bedenken dat wij daar zelf ook zo snel zouden zitten. Eenmaal op de SEH werden we opgewacht door arts en vpk. Normaal werden we opgewacht door een vpk en die deed controles, belde de arts en dat ging altijd vrij rustig. Nu....Lennard was nog niet met de brancard de kamer in of er waren meer artsen en vpks om hem heen...die begon met beademen , die zocht naar ader voor infuus (alleen PAC was blijkbaar niet genoeg), die plakte plakkers voor hartslag en zuurstof, die deed bloeddrukband om..... Om goed bij zijn borstkas te kunnen komen werden zijn bovenkleren kapot geknipt en de drukte om hem heen waren toch wel overweldigend om naar te 'moeten kijken'. Omdat ze zijn hartslag onregelmatig vonden werd er een ECG gemaakt, waar gelukkig niks bijzonders uitkwam. Hadden ze op dát moment er bij mij een gemaakt dan weet ik het nog niet zo zeker....Na enige tijd werd het wat rustiger om zijn bed en had hij een maskertje op voor de zuurstof.
Ook werd er een EEG gemaakt en degene di die kwam maken kende Lennard ook nog van vroeger. Zij vertelde dat hij hun dag altijd goed maakte met zijn ' hé lekker ding!'. Om ongeveer 6uur lag Lennard op de IC, ivm de controles en gingen Cor en ik weer naar huis. Eenmaal thuis ging Cor naar bed en ik plofte op de bank met de tv aan. Na wat zappen ben ik toch in slaap gevallen..... Om iets over negenen was ik weer wakker, gauw douchen, nog wat spullen voor Lennard bij elkaar zoeken en weer naar het ziekenhuis. Eenmaal daar gauw naar boven met de lift om een lege kamer te zien..... of hij was er slechter aan toe en verplaatst naar zaal waar ze hem beter in de gaten konden houden óf hij overgeplaatst naar 1Noord. Na de eerste schrik maar gaan informeren bij de secretaresse en bleek Lennard net naar beneden gebracht....dat was een opluchting!
Inmiddels zijn we alweer ruim 2 weken verder, ligt Lennard na paar keer afbouwen (en 1x echt stoppen) nog steeds -of eigenlijk weer- aan de Mida-pomp. Morgen is zijn neuroloog er weer en gaan ze overleggen hoe hij van de pomp afkomt. Zijn ademhaling gaat regelmatig onregelmatig en daar krijgt hij over paar weken een slaaponderzoek voor. Ben toch wel héél benieuwd wat er (en óf er iets) uitkomt.
Ik heb zojuist het boek "ik ben Marijn" uitgelezen. Het verhaal van een moeder met een zorgintesieve
dochter, die (al op jonge leeftijd) uit huis gaat wonen en overlijdt als zij 27 is. Schrijft over haar
gevoel en gedachtes ......veel ervan herken ik en merk dat ik met dezelfde vragen loop mbt Lennard....