De boom staat alweer bijna 2 weken, het enige wat ontbreekt is een huis vol 'visite' en als het even kan een flink pak sneeuw. Een pak waarvan de man zo intens kan genieten. Dan loopt hij te banjeren met een grijns van oor tot oor op zijn gezicht en heeft energie voor 2! Je mag dan met goeie argumenten komen om hem weer naar binnen te krijgen, ook al zou hij doodop zijn.

En als je dan nu naar hem kijkt.... ook vanmorgen weer een tc, koorts en zonder problemen een sonde ingebracht. Terwijl hij 'eet' zit ik aan de koffie en dan ook gelijk weer bijschrijven.

In januari loopt het pgb af voor Lennard. Inmiddels is de nieuwe aanvraag al de deur uit en is het afwachten wat Lennard wordt toegekend. Het invullen van het formulier, het uitzoeken en benoemen van allerlei gegevens ervaar ik steeds weer als héél confronterend. Ook de verslagen die bijgevoegd worden, lees je toch 'even'. Dan glijden je gedachten toch over de afgelopen jaren: dagen tussen hoop en vrees afgewisseld met dagen van plezier aan het strand, in het bos of lekker thuis. Maar ook momenten van besef dat Lennard niet met een vriendje/vriendinnetje thuis zal komen of op zichzelf gaat wonen. Aan de andere kant zich ook nooit druk zal maken over al die verdrietige dingen die in de wereld gebeuren...

Iedereen is alweer bezig met 'Kerst'. "Wat gaan we eten? Wat trekken we aan? Wie nodigen we uit? Naar wie gaan we toe?" En vooral ons best doen om niemand voor het hoofd te stoten, het zijn per slot dagen waarin we elkaar 'moeten' laten zien dat wij om elkaar geven...En dan vervolgens achteraf onszelf voor gek te verklaren dat we ons in allerlei bochten hebben gewrongen om het een ander naar de zin te  maken behalve onszelf. En dan ons voornemen het volgend jaar héél anders te doen...ik ook... Daarom vieren wij het de avond van te voren, lekker ontspannen en de kerstdagen voor iedereen zoals hij/zij het wil. En eerlijk? Ik kijk er nú al naar uit. Ben al in mijn hoofd bezig met vanalles...Dat het niet helemaal zal zijn zoals ik het liefst zou willen...ach, het is niet anders.

Tegelijkertijd besef ik ook dat het een tijd is voor sommigen die ze het liefst overslaan. Overslaan omdat verdriet zo aanwezig is. Dat zij zich er doorheen slaan omdat er geen andere weg is, niet voor hun. Daarvoor zijn ze te sterk. Maken er iets moois van, blijven lachen, genieten. Waarom? Omdat het een volgend stapje is, er is geen weg terug.

liefs