Afgelopen zondag was het 'eindelijk' zover.... 6e contactdag van SOS-MIEs, voor ons de 2e keer. Vroeg op, Aafke ophalen en naar Drimmelen rijden. Onderweg heeft de man al zitten genieten, wat betekend dat wij dáár weer van genieten.  Dit geeft ook weer stof tot nadenken (jahaa, ook dat gebeurd hier wel eens) en dan mbt vakantie mét Lennard. Eenmaal in Drimmelen aangekomen, waren we verbaasd dat het nog niet erg druk was, misschien had het tijdstip er iets mee van doen, het was net 10.00 uur. Alles uitgeladen en opzoek naar de boot... Zilvermeeuw II. Er waren al wat mensen aanwezig en al gauw was iedereen er.

Om 11 uur vertrokken we voor een rondvaart van twee uur. Het was beetje jammer dat er geen zonnetje was, voor de rest was het erg leuk en uitstekend geregeld. De deur van de garderobe was zelfs verwijderd, zodat er een verschoonplek was. En van onze kinderen kan je de meest onverwachte dingen verwachten: ineens gillen of ander geluid maken, naar iemand grijpen, slaan.... en niets was erg. Althans, wij hebben van het personeel van de boot niets gemerkt! Super gewoon, dat je keertje NIET opvalt met je kind!




Tijdens de rondvaart was er een clown, die veel broertjes & zusjes om zich heen had en het erg leuk deed. Ook een geheel verzorgde lunch, koffie, thee en limo voor de kinderen. Op een bepaald moment moesten de broertjes & zusjes naar het bovendek, want er was een verrassing voor alle 'epi-kinderen'. Een voor een werden de kinderen naar voren geroepen en ontvingen een prachtige deken.

*een broertje van een van de epi-kinderen vroeg: 'krijgen wij ook wat?' "nee, dan moet je eerst epilepsie krijgen". Zijn antwoordt was: 'nou, hou dan maar'.*




boys wil be boys....
maar wel met natte voeten

Na de rondvaart gingen we met eigen auto's naar speelparadijs de Belhamel in Lage Zwaluwe. Gelukkig hadden wij tomtom mee, want anders was het erg zoeken geweest... Daar was een geheel eigen ruimte voor onze groep, vlak naast de bowlingbaan. Voor de papa's en mama's ideaal, want de broertjes & zusjes konden naar hartelust klimmen en glijden. Ook buiten was het heerlijk en niet alleen vanwege het weer:

het vraagt even wat kracht en geduld....

maar wat vindt ie het geweldig!

Voor de epi-kinderen was er het belevingstheater, waar Aafke met Lennard bij was, terwijl Cor en ik heerlijk ontspannen een tijdschrift zaten te lezen.... Daarna was er nog een buffet geregeld met patatjes, sla, kroketten, kaassoufflés, hamburgers en frikandellen. Na afloop gingen wij eerst Aafke naar huis brengen en rond 19 uur waren ook wij weer thuis.

Dank zij alle sponsors een zeer geslaagde dag!

Gistermiddag ging ik met Lennard Cor in Leiden ophalen van zijn werk en omdat het daar koopavond was er gelijk gebruik van maken. 's Avond gingen we spontaan bij Olive Garden eten en omdat het nog redelijk vroeg was en niet heel koud, konden we op het beschutte terras zitten. Wat met Lennard ideaal is en niet alleen vanwege de ruimte die zijn rolstoel inneemt. Voor ik van huis ging had ik de shakebeker, lepel en nutilis meegenomen, voor het geval dat.... Na de kaart bekeken te hebben bestellen we pasta en wat te drinken. Met ons drankje krijgen we ook lekker broodje met pesto en een schaaltje olijfjes....mjammjam. Ondertussen schenk ik het drinken voor Lennard in de schakebeker, doe daar een paar schepjes nutilis bij en ga schudden, wat het meest makkelijk is.

Om gelijk afgestraft te worden met een spuitende shakebeker.... niet omdat hij lek is, maar omdat je tonic niet moet schudden...

November = Paars

Na onze thuiskomst van een fantastische 9 dagen met Melanie & Hans sta je weer met beide benen op de grond: het is heerlijk om weer thuis te zijn, de man weer te zien en te kunnen knuffelen, Sam en haar gezinnetje (ook al hebben we elkaar nu nog niet gezien) en dan lees je het verslag van het logeerhuis. Door de goede berichten omdat Lennard het daar enorm naar zijn zin heeft, maakt het je schuldgevoel minder, tot je leest dat hij paar flinke aanvallen heeft gehad. Ook daar is 'mee te leven' omdat het nu bij hem hoort, maar toch heb ik (althans) daar best moeite mee. Moeite omdat ik er niet bij was, want wat als... 

Loslaten heet dat geloof ik

Na het overlijden van Y. ben ik mij nog meer bewust dat wij de man nog bij ons hebben. En dat er ook op dit moment kinderen aan het vechten zijn tegen de epi, dat er ook kinderen zijn die op dít moment het gevecht verliezen. Woensdag ontvingen wij de bedank-kaart van Y. met op de voorkant een prachtfoto van hem. Voel mij ook dankbaar dat wij tot een van de ontvangers behoren, klinkt misschien beetje raar, dankbaar omdat wij tot dan toe 'vreemden' voor elkaar waren/zijn.

Later die dag, weer onderweg naar huis, zei Cor ineens dat het 17 oktober was en dan dringt ineens tot je door wat dat betekent. Dat het op die dag alweer 6 jaar geleden is geweest dat Lennard ziek werd. En komen dan veel momenten als een film weer voorbij...

GC2

Wat is het heerlijk om 's morgens wakker te worden en...NIETS TE HOEVEN!! Het enige waar je je druk over hoeft te maken is je ontbijtje en dan 'naar welk strand gaan we?' De stranden zijn nogal verschillend. Bij Puerto Rico en Amadores is de oceaan rustig met kleine golfjes, afgeschermd en daardoor best veilig. Er zijn vooral veel gezinnen met kleine kinderen. Bij Playa del Inglès, ongeveer 10 minuten lopen voor ons, heb je een stevige branding waardoor er vaak een sterke onderstroom is. Met luchtbedden of andere drijfdingen is het niet verantwoordt om het water in te gaan, voor je het weet dobber je richting... euh, Afrika of zo. En dan helpt factortje 30 niet écht meer! Door de hitte gingen we vaak 's morgens tot een uur af twaalf of pas na vieren. In de tussentijd zaten we veel bij het huisje te lezen om vervolgens in slaap te vallen, want door de warmte (en geen airco of fan) sliepen we slecht.

Melanie had ons vorig jaar al aangeraden om ook in Puerto de Mogán te kijken, maar door tijdgebrek was dat niet gelukt. Op vrijdag is er altijd markt en dat was goed te merken: veel toeristen en veel kraampjes.... helaas veel van het zelfde!  Wel is het water in de haven zó helder dat je de visjes ziet zwemmen....




Vorig jaar hebben Cor en ik een rondrit gemaakt rond het eiland en dit jaar wilden we dwarsover het eiland. Omdat Melanie en Hans niet de gelegenheid hebben om het eiland echt te ontdekken zijn we met ons vieren gegaan. Omdat het niet harder ging dan in de eerste versnelling, met af en toe de tweede, was het genieten van het uitzicht. Voor mij niet zo, want ik had alle aandacht nodig voor de weg...soms leek het of de weg gewoon ophield, omdat er een bocht zat of weer iets naar beneden ging. Op een bepaald moment was er een restaurantje waar we zijn gestopt. Daar wat gedronken, van het uitzicht genoten en geïnformeerd of Roque Nublo nog ver was...."nee hoor, slechts een kwartiertje rijden". En dan kom je daar: een niet al te grote parkeerplaats die vol staat,
waar je aan de kant de auto neerzet tot er iemand weg rijdt... en ja hoor! weer geslaagd voor de hellingproef....

Dan rol je uit de auto, allemaal zeer optimistisch met slippers aan...(ok, behalve Melanie, die droeg gympies) en dan loop je achter de meute aan naar boven. Het eerste deel ging prima, veel platte stenen die een pad vormden. Daarna ging het steiler omhoog, maar dan zonder die stenen. In de verte zie je dus Roque Nublo.... en dat blijft zo, want met z'n allen besluit je dat het niet veilig is om verder te gaan. We zien, vanaf waar we een broodje gaan eten en wat drinken, mensen lopen rond die rots die niet groter zijn de poppetjes in Madurodam.

Onderweg terug naar de auto keek ik nog keer om en zag ook deze rots staan.... voor mij lijkt het op en vrouw die op haar knieën zit en heel beschermend een kind vasthoudt, alsof het wilde zeggen:
"wees niet ongerust,
het kind is veilig bij mij"






In gedachten even bij Lennard, bij A. en bij... Eenmaal terug bij de auto weer verder gegaan,.via Teror- Las Palmas terug naar de GC1, maar het uitzicht op dat stuk was minder spectaculair. Al met al was het een mooie dag, ook al was ik blij dat we weer uit de bergen waren.


Een paar dagen later zijn Cor en ik naar Las Palmas geweest. Het oude deel was wel mooi, waar je van die 'verborgen' binnenplaatsen »

of een straatje met de naam
«'Spiritu Sanctus' tegenkomt.




het 'moderne' deel van Las Palmas.... we zijn waarschijnlijk te veel ge(ver)wend met Rotterdam...

GC1

bbbrrrr...wat is het hier koud, na 9 dagen minimaal 30’ C is het wel erg omschakelen.

De wekker ging al vroeg, ook al had ik die niet echt nodig, ik had behoorlijk slecht geslapen. De laatste was nog in de droger stoppen, zodat die nog met Lennard mee kon. Douchen, eten en vervolgens de laatste dingen inpakken en nogmaals controleren of we alle papieren bij ons hadden....je zal maar terug moeten omdat je wat vergeten bent....Intussen was Aafke binnen en nam zij Lennard over. Lennard lekker onder de douche en daarna aankleden. Ook die ochtend was hij erg afwezig en moeilijk te bereiken, eigenlijk net als voorgaande dagen. Ondertussen wilden Cor en ik de auto inladen, om erachter te komen dat Lennard er eerst in moest, omdat we dan de tassen om hem heen konden zetten. We hadden een volle bus: grote tas, 1 doos + extra pak inco, sondevoeding voor zoveel dagen alleen voor Lennard. Grote koffer, fototas + handtas voor Cor en mij. Daarbij wilden we zelf ook nog mee.... Aafke zou de bus vanaf Schiphol weer naar huis rijden.

Onderweg naar het logeerhuisbleef Lennard erg afwezig, zodat je toch behoorlijk dubbel in de auto zit. Eenmaal daar gingen we naar zijn kamer, waar een bedbox voor hem klaar stond. Even twijfelden we of hij daar wel in zou passen, maar we kregen de garantie dat het bed net zo groot was als een 'gewoon' hooglaag-bed. Na een paar minuten kwam de man uit zijn rolstoel en begon de kamer door te lopen. Vervolgens kachelde hij met een steeds groter wordende grijns op zijn gezicht en stralende ogen door de gang en de huiskamer! Hierdoor was het voor ons wat makkelijker om weg te gaan.

Eenmaal op Schiphol met de nodige regen ging Aafke weg en Cor en ik naar binnen. Het is toch wel erg luxe hoor, thuis inchecken zodat je alleen je koffer maar hoeft af te geven en klaar.... Alleen dat 'je koffer afgeven' ging niet zo vlot als je zou vermoeden. Ze hebben nu een systeem waarbij je je boardingpas moet scannen, je koffer op een band zet en dat is alles....ja, dat zou alles zijn als het werkte....Cor de koffer er weer afgezeuld en via de ouderwetse manier afgegeven....

Daarna ons vermaakt tot het vliegtuig vertrok, Cor heeft zitten lezen en ik....tja....



karretje dat voorbij reed

een paar voorbijgangers



en nog een voorbijganger

 

Om 14.00 uur waren we bij de Gate en vlogen om 15.30 richting Melanie & Hans. Na een rustige vlucht landden we op GC, wat best een verrassing was omdat we verwachtten eerst op Tenerife te landen.... was alleen maar leuker! Het eerste wat we ontvingen was een "ongeduldig" smsje van Melanie: waar of we waren?? Koffer gepakt, auto opgehaald en onderweg naar het appartement. Dan is het toch wel héél fijn als het niet allemaal zo onbekend meer is. Al snel waren we op de plaats van bestemming, spullen neer zetten en wilden toch nog even gauw naar Melanie & Hans, ook al is dat ongeveer 20 minuten rijden.

Nadat we ons hadden gemeld bij de receptie liepen we naar het huisje, deze keer vlak naast de ingang. Terwijl we liepen te zoeken zagen we een heel versierd huisje, met slingers en ballonnen: "jee, wat leuk! daar is iemand jarig!" En dan kijk je weer op de plattegrond en besef je dat het 'jouw' huisje is... hè, gaat dit wel goed? is het niet het verkeerde huisje? Op het huisje staat wel het juiste nummer...

                                                                                                                                                              

Terwijl je een beetje verbaasd om je heen staat te kijken, met je koffer en zo in je hand hoor je ineens gejoel uit het speeltuintje komen..... en komen Melanie & Hans tevoorschijn! Wát een ontvangst! Na knuffelen en kussen de deur opendoen, naar binnen, zooi neergooien, fototoestel pakken want ondertussen was er van alles neergezet: chocoladetaart met kaarsjes, mooie glazen met bubbels en een kaarsjeding wat (waarschijnlijk) nu nog muziek maakt! Na de bubbles & taart Melanie en Hans naar huis gebracht en eenmaal terug in het huisje naar bed.

 

Het was een dag van uitersten:

Lennard naar het logeerhuis brengen, vliegen, Melanie & Hans weer zien... en dan toch niet kunnen slapen!