Na onze thuiskomst van een fantastische 9 dagen met Melanie & Hans sta je weer met beide benen op de grond: het is heerlijk om weer thuis te zijn, de man weer te zien en te kunnen knuffelen, Sam en haar gezinnetje (ook al hebben we elkaar nu nog niet gezien) en dan lees je het verslag van het logeerhuis. Door de goede berichten omdat Lennard het daar enorm naar zijn zin heeft, maakt het je schuldgevoel minder, tot je leest dat hij paar flinke aanvallen heeft gehad. Ook daar is 'mee te leven' omdat het nu bij hem hoort, maar toch heb ik (althans) daar best moeite mee. Moeite omdat ik er niet bij was, want wat als...
Loslaten heet dat geloof ik
Na het overlijden van Y. ben ik mij nog meer bewust dat wij de man nog bij ons hebben. En dat er ook op dit moment kinderen aan het vechten zijn tegen de epi, dat er ook kinderen zijn die op dít moment het gevecht verliezen. Woensdag ontvingen wij de bedank-kaart van Y. met op de voorkant een prachtfoto van hem. Voel mij ook dankbaar dat wij tot een van de ontvangers behoren, klinkt misschien beetje raar, dankbaar omdat wij tot dan toe 'vreemden' voor elkaar waren/zijn.
Later die dag, weer onderweg naar huis, zei Cor ineens dat het 17 oktober was en dan dringt ineens tot je door wat dat betekent. Dat het op die dag alweer 6 jaar geleden is geweest dat Lennard ziek werd. En komen dan veel momenten als een film weer voorbij...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten