GC2

Wat is het heerlijk om 's morgens wakker te worden en...NIETS TE HOEVEN!! Het enige waar je je druk over hoeft te maken is je ontbijtje en dan 'naar welk strand gaan we?' De stranden zijn nogal verschillend. Bij Puerto Rico en Amadores is de oceaan rustig met kleine golfjes, afgeschermd en daardoor best veilig. Er zijn vooral veel gezinnen met kleine kinderen. Bij Playa del Inglès, ongeveer 10 minuten lopen voor ons, heb je een stevige branding waardoor er vaak een sterke onderstroom is. Met luchtbedden of andere drijfdingen is het niet verantwoordt om het water in te gaan, voor je het weet dobber je richting... euh, Afrika of zo. En dan helpt factortje 30 niet écht meer! Door de hitte gingen we vaak 's morgens tot een uur af twaalf of pas na vieren. In de tussentijd zaten we veel bij het huisje te lezen om vervolgens in slaap te vallen, want door de warmte (en geen airco of fan) sliepen we slecht.

Melanie had ons vorig jaar al aangeraden om ook in Puerto de Mogán te kijken, maar door tijdgebrek was dat niet gelukt. Op vrijdag is er altijd markt en dat was goed te merken: veel toeristen en veel kraampjes.... helaas veel van het zelfde!  Wel is het water in de haven zó helder dat je de visjes ziet zwemmen....




Vorig jaar hebben Cor en ik een rondrit gemaakt rond het eiland en dit jaar wilden we dwarsover het eiland. Omdat Melanie en Hans niet de gelegenheid hebben om het eiland echt te ontdekken zijn we met ons vieren gegaan. Omdat het niet harder ging dan in de eerste versnelling, met af en toe de tweede, was het genieten van het uitzicht. Voor mij niet zo, want ik had alle aandacht nodig voor de weg...soms leek het of de weg gewoon ophield, omdat er een bocht zat of weer iets naar beneden ging. Op een bepaald moment was er een restaurantje waar we zijn gestopt. Daar wat gedronken, van het uitzicht genoten en geïnformeerd of Roque Nublo nog ver was...."nee hoor, slechts een kwartiertje rijden". En dan kom je daar: een niet al te grote parkeerplaats die vol staat,
waar je aan de kant de auto neerzet tot er iemand weg rijdt... en ja hoor! weer geslaagd voor de hellingproef....

Dan rol je uit de auto, allemaal zeer optimistisch met slippers aan...(ok, behalve Melanie, die droeg gympies) en dan loop je achter de meute aan naar boven. Het eerste deel ging prima, veel platte stenen die een pad vormden. Daarna ging het steiler omhoog, maar dan zonder die stenen. In de verte zie je dus Roque Nublo.... en dat blijft zo, want met z'n allen besluit je dat het niet veilig is om verder te gaan. We zien, vanaf waar we een broodje gaan eten en wat drinken, mensen lopen rond die rots die niet groter zijn de poppetjes in Madurodam.

Onderweg terug naar de auto keek ik nog keer om en zag ook deze rots staan.... voor mij lijkt het op en vrouw die op haar knieën zit en heel beschermend een kind vasthoudt, alsof het wilde zeggen:
"wees niet ongerust,
het kind is veilig bij mij"






In gedachten even bij Lennard, bij A. en bij... Eenmaal terug bij de auto weer verder gegaan,.via Teror- Las Palmas terug naar de GC1, maar het uitzicht op dat stuk was minder spectaculair. Al met al was het een mooie dag, ook al was ik blij dat we weer uit de bergen waren.


Een paar dagen later zijn Cor en ik naar Las Palmas geweest. Het oude deel was wel mooi, waar je van die 'verborgen' binnenplaatsen »

of een straatje met de naam
«'Spiritu Sanctus' tegenkomt.




het 'moderne' deel van Las Palmas.... we zijn waarschijnlijk te veel ge(ver)wend met Rotterdam...