Het was geen heftig gesprek, meer een vertellen wat de bevindingen zijn van de psychiater. Omdat Lennard al veel medicijnen krijgt, willen zij (vooralsnog) niets veranderen of toevoegen aan wat hij al krijgt. Met deze woorden konden we wat hun betreft eigenlijk naar huis. Van de verpleegkundige hadden we al begrepen dat na dit gesprek we ook van hun naar huis mochten.

Dus Lennard aangekleed en al zijn spullen ingepakt, zelfs na 2 dagen heb je al meer mee te sjouwen dan je denkt. Enfin, rijden we zijn kamer af, komt de dokter er aan. "Gaan jullie al naar huis?" "...eeuuhhh...ja, dat is toch de bedoeling?" Zij had er eerst met ons over had willen praten, hoe wij ons erbij voelen dat Lennard weer mee mocht. Juist omdat tijdens de opname niets bijzonders is gebeurt. Hoezo duidelijk....?? Het weekend aankijken en als we het niet vertrouwen, weer bellen.
Onderweg naar huis ging het goed, hij zat wel wat om zich heen te kijken. Nu hobbelt hij alweer -onrustig- door de kamer. We worden steeds beter in geduldig afwachten!

Prettig weekend allemaal!

Op dit moment ligt Lennard een beetje suffig voor zich uit te kijken, terwijl 'Finding Nemo' net is afgelopen. Vanmorgen was het weer vroeg op om naar het Sophia te rijden. Met wakker worden, tenmnste met uit bed halen, want echt wakker konden we hem niet noemen. Toch zijn ontbijt en medicijnen naar binnen voor we de auto in gingen. Eenmaal onderweg werd hij wat wakkerder en keek lekker om zich heen.

Na het prikken, deze keer zat het infuus goed bij de 2e keer!, toch wel wat suffer door de Tavegil, maar niet echt in slaap. Iedereen verbaasde zich over zijn lengte en gewicht. Omdat Lennard nu rond de 71kg weegt stoppen we met aankomen. Wel willen we dat hij dit gewicht houdt, maar hij hoeft niet meer zwaarder te worden. Door zijn lengte en gewicht wordt het verzorgen toch al veel zwaarder.... (dit heb ik vorige week geschreven)

Ook heb ik een plafondlift aangevraagd bij de gemeente, hoeveel geduld we nodig hebben is nog afwachten. Omdat ik steeds meer last krijg van de reuma kan Lennard niet meer in bad. Mocht hij namelijk een insult krijgen, dan kunnen we hem niet meer uit bad tillen. Ook heb ik huishoudelijke hulp aangevraagd: "mevrouw, u weet wel dat er ook een huisbezoek komt om te kijken wie er in het gezin kunnen meehelpen? Ik zie dat uw zoon 16 is en u heeft ook een man..." Ja en daarom heb ik een * bij Lennard's geboortedatum gezet, maar natuurlijk, kom maar kijken....tot nu toe nog niks gehoord.

De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. Lennard  gaat toch wel achteruit, zeker wanneer je het vergelijkt met bv een jaar geleden. Kon hij genieten van zijn lego en/of de trein, nu weet hij niet meer wat hij er mee 'moet', ook puzzels maken gaat niet meer. Gelukkig kan hij nog wel genieten van buiten zijn: wandelen, fietsen en als hij heel goed is, zelf lopen. Het lopen gaat ook weer iets makkelijker omdat hij (eindelijk) zijn nieuwe schoenen heeft.

 









De afgelopen dagen maakte Lennard heel af en toe een geluid alsof er iets in zijn keel zat. Omdat het bij een paar keer bleef, maakten we er niks van, er veranderd al zoveel in zijn gedrag, dus dat weten we eigenlijk daar aan. Omdat hij van maandag op dinsdag 's nachts erg onrustig was, heeft Cor hem Dormicum gegeven, wat helaas niet hielp. Na een beetje Rivotril viel Lennard gelukkig wel in slaap.

Omdat het woensdag zulk heerlijk weer was en Cor ook thuis vanwege zijn zorgdag, zijn 's middags we naar Scheveningen gegaan. Na een lekker eind over de boulevard gelopen te hebben, wat gedronken met paar poffertjes.... Onderweg terug naar de auto begon hij weer dat geluid te maken, maar had er nu ook kokhals-beweging bij. Na een paar minuten werd het steeds heftiger en raakte hij ook in paniek. Cor was al vooruit gelopen met Lennard in de rolstoel, omdat hij vermoedde dat er een politie-post was. Niet dus. 112 gebeld en al gauw was er politie bij ons en daarna een motorambulance. Na wat overleg met de vpk Lennard Dormicum gegeven, in de hoop dat hij rustiger zou worden. Tot onze verbazing echter kreeg Lennard na ongeveer 5 minuten echter een TC, waarop de vpk ons naar het ziekenhuis wilde hebben.

Daar is besloten om Lennard op te nemen om hem te kunnen observeren. En natuurlijk laat hij niets zien... maar dat zullen de meesten wel herkennen: je gaat naar de dokter/tandarts en als je in de wachtkamer zit heb je nergens last van... Gistermiddag stond ineens de psychiater in zijn kamer voor een gesprek. We zijn meegelopen maar hebben wel aangegeven dit niet echt te waarderen, omdat het ons overvalt. Enfin, straks hebben we weer een gesprek, zij willen meekijken naar het gedrag en de medicatie van Lennard. Ook horen we dan of we weer naar huis mogen met de man.

En dat voelt héél dubbel...