Eindelijk was het zover: zondag 3 maart 2013...bij het opstaan was Lennard al lekker wakker en na wassen, aankleden (natúúrlijk gelijk loopshirt aan), ontbijten, startnummer op tshirt spelden, auto in en naar de start. Gelukkig konden we de auto niet al te ver van de start parkeren, maar man wat was het al druk! Met behulp van wat omstanders ergens onder- en tussendoor in de grote groep gaan staan, wachten op het startschot. Voor Lennard duurde het net iets te lang voor hij mocht lopen. Om beetje warm te worden eerst wat oefeningetjes voor de lopers, Lennard deed op zijn manier mee...wilde steeds uit de rolstoel en gaan, maar dat het niet gelijk kon dat begreep hij niet echt. Enfin, na een paar minuten kwam de hele groep in beweging en daar ging Lennard... Tot de eerste 2 bochten was het érg druk en heel even dacht ik 'wat ben ik begonnen!' maar op  een gegeven moment was de grote groep ons vooruit en kwam er veel rust én ruimte en had Lennard het enorm naar zijn zin. Lennard had alleen maar aandacht voor het lopen en niet eens meer voor zijn omgeving.
Wat ook erg leuk was waren de toeschouwers, zij bleven Lennard enthousiast aanmoedigen! Lennard ging steeds moeizamer lopen en even dacht ik dat we er bijna waren....maar toen moesten we nog zo'n  200m lopen. Toen ik Lennard vroeg of hij wilde zitten, keek hij me aan alsof ik gek was en bleef doorlopen. Gelukkig was Wilma erbij gekomen, Lennard had steeds meer steun nodig en de rolstoel duwen maakte het niet makkelijker. De laatste 100m waren écht heel zwaar voor  hem, maar van opgeven was geen sprake! Omdat Lennard de laatste was die over de finish kwam kreeg hij wel mega-aandacht...dit gaf hem extra kracht om door te gaan en hij genoot er zichtbaar van. Doodmoe, maar met een grijns van oor tot oor plofte hij in zijn rolstoel en zelfs zijn medaille omgedaan krijgen was even teveel.

 Marianne was er ook om Lennard aan te moedigen en heeft ook hele leuke foto's van ons drieën gemaakt! Lennard knapte eigenlijk al vrij snel weer op en met z'n allen zijn we lekker koffie gaan drinken. In de Zaak is een trappetje (van ong. 6 treden) naar boven, daar waren wij tegenover gaan zitten, omdat er voldoende ruimte ook was voor de rolstoel. Lennard leek zo moe, dat we hem ook niet vast hadden gezet in de rolstoel. Tot we dus heerlijk zaten na te genieten, wachten op de koffie en Lennard ineens uit de rolstoel stapte en hup...naar boven! In eerste instantie schrokken we eigenlijk wel, want met een aanval op de trap....bbbrrrr. Wilma ging er gelijk achteraan en na even boven gekeken te hebben weer naar beneden. Dan moet je dus niet denken dat meneer geholpen wilde worden.... met zijn lange armen hield hij zélf beide leuningen vast en kwam weer veilig beneden. Plofte weer in de rolstoel en was toen wél helemaal uitgeteld. Ook al beseft Lennard het zelf niet, het leek mij leuk om zijn prestatieloop te koppelen aan een goed doel....en vol trots heeft hij een cheque met een geweldig bedrag aangeboden aan Laura en Annemiek.

Eenmaal thuis de rest van de dag niks meer gedaan, althans wel zijn tas ingepakt want de volgende dag zou hij eindelijk weer eens een nachtje gaan logeren. Nog helemaal high van de zondag bracht ik Lennard maandag naar het logeerhuis, vol van allemaal plannen om te doen. Heerlijk vooruitzicht even tijd voor mezelf. Ik wilde weer weggaan toen de coördinator vroeg of ik even tijd had, want hij had wat vragen mbt het pgb en logeren. Nu bleek dat het logeren niet in natura is, wat wij wél hadden aangevraagd en dus van het pgb moet betaald. Nou, daar ging dus het heerlijk ontspannen gevoel....Onderweg naar huis heb ik me vreselijk druk gemaakt en ben 4 uur bezig geweest met bellen en proberen de juiste persoon aan de telefoon te krijgen. Vervolgens maar opgegeven, alle papieren ingescant en doorgestuurd naar het logeerhuis, waar het is uitgezocht....

Sinds Lennard zijn infuus op 1noord krijgt is het voornamelijk drama....slecht geregeld, lang wachten en eerlijk gezegd, dat zijn we niet gewend. Afgelopen keer ook weer, maar nu ging de vpk alles opschrijven wat zij tegenkwam en was ook verbaasd hoe chaotisch alles bleek te gaan. Het was zelfs niet meer bekend wie nu Lennard's vaste arts was. Binnenkort hebben we een gesprek hierover en over het eventueel thuis prikken. Ben heel benieuwt wat er uit komt. Ook gaan we met Lennard het traject in voor een peg. Dit omdat hij toch weer is afgevallen en hij het niet kan 'bij-eten'.  En elke keer een sonde inbrengen is zeker pretje, helemaal niet wanneer hij ze er met grote regelmaat zelf weer uittrekt. Is niet iets waar we naar uit kijken, maar zal minder stress geven voor ons allemaal.

**********************************



In het afgelopen half jaar hebben drie 'van onze' kinderen hun strijd tegen het epi-monster verloren...
in gedachten bij de families.