loslaten...

Normaal weet ik geen titel voor de stukjes die ik schrijf, maar deze keer dus wel, waarom? Tja...

Terwijl ik dit schrijf zit Lennard naast mij, in zijn rolstoel. Af en toe begint hij beetje te bewegen, dus gaan we hem maar zo in bed leggen. Hij is diep in slaap na een fikse TC, waar ik eigenlijk al beetje 'op zat te wachten'.

De afgelopen weken zijn heel wisselend geweest. Lennard is soms alert, afwezig, ineens zegt hij iets of kan (toch wel op het juiste moment) zijn heerlijk vette lach laten horen. En optimistisch als we zijn, onze dag kan dan even niet meer stuk. Vorige week zijn we 2 dagen achterelkaar naar het strand geweest... en beide keren het water in! Ook Cor en dat zegt heel wat. In het begin vond Lennard het eng, maar eenmaal door de golven wilde hij alleen maar verder het water in. Eigenlijk net als met drempels, daar blijft hij voor staan. Alsof het een hindernis is.

Na een hoop gedoe en afwachten kan Lennard op donderdag voor zijn infuus. Hij kan namelijk ook op vrijdagmiddag naar het kdc. Dit betekend ook dat hij een andere kinderarts/immunoloog krijgt, dr. Driessen, gelukkig geen vreemde voor ons. Waar ik wel beetje van baal, is dat er weer gepraat wordt over 1x per week thuis prikken. En eerlijk gezegd, heb ik het nu al gehad daarmee.

Deze discussie hebben we een paar jaar geleden al gehad, maar doordat Lennard een paar reacties kreeg op de nanogam, wij ook opzagen tegen thuis prikken wat voor Lennard ook extra belasting is, is toen besloten om er niet mee door te gaan. Hopelijk wil deze arts ook luisteren naar onze bezwaren.

Loslaten....gedachten, mensen of situaties. Soms maken we het onszelf zó moeilijk, terwijl je weet dat het beter is om te doen. En op het moment dát je loslaat, ervaar je ruimte. Ruimte voor nieuwe ideeën of om lekker te kunnen ademen. Want pas dan merk je hoe krampachtig je ademhaling was.

Loslaten begint al heel vroeg: naar het kdv, de kleuterschool, nachtje logeren....en dat zijn de meest makkelijke momenten. Loslaten van  je kind: het is oud en wijs genoeg om zelf beslissingen te kunnen nemen. Of je het nu leuk vindt of niet. En ja, er zijn situaties waarbij je als ouder het liefst het stuur over wil nemen....

************

Loslaten....er zijn momenten dat het pijn doet.
Pijn, want je zal de ander nooit meer zien,
nooit meer vasthouden,
nooit meer...

Loslaten....
Soms heb je de ander nooit ontmoet
Ben je slechts een klein stukje meegelopen 
En toch kost het moeite om los te laten
Omdat er een indruk is achtergelaten in je hart

************

Al een paar dagen vroeg ik met af of het wel gepast is.... aan de andere kant is het ook een deel van wat wij tegenkomen op ons pad. Sinds Lennard ziek is, mogen wij mensen ontmoeten die we anders (waarschijnlijk) niet ontmoet zouden hebben. Dit brengt vrolijkheid, herkenning, spanning, maar ook verdriet. Intens verdriet. Al enige maanden volgen wij het blog van A., over haar en haar gezin. Met in dat gezin ook een boy van iets ouder dan Lennard, met epi. Helaas heeft hij de strijd verloren. Cor en ik mochten bij zijn afscheid aanwezig zijn.

Dit heeft diepe indruk op ons gemaakt: dat wij daarbij mochten zijn, maar ook hoe zijn familie zich staande heeft weten te houden. Lieverd , jullie zijn een geweldig voorbeeld voor ons, diep respect voor jullie allemaal.