Niets in het leven gaat vlekkeloos......toch??

Zoals gezegd kwam Lennard vrijdag naar huis, alleen niet zonder eerst nog een bezoekje aan het Sophia.
Donderdag was ik met mijn moeder naar Rotterdam naar een quiltwinkel en op zoek naar kringloopwinkel, niet gevonden wel ander leuk winkelcentrum (waar ze heerlijke appeltaart hebben). Enfin gaat de telefoon, onbekend nummer 'ach, spreek maar in dan hoor ik het wel'. Liet me niet los dus toch maar even luisteren. Het bleek de arts van Rijndam te zijn. "Niet schrikken hoor!" ........ "Maar Lennard werd vanmorgen weer niet wakker en toen hebben we contact gehad met de neuroloog van het Sophia en zij wil hem zien. Daarom gaat Lennard zo naar de SEH van het Sophia. Hij is nu wel wakker maar toch wil dr. Casman hem zien".
Tja, ook al hou je er rekening dat dit kan gebeuren, het is toch weer even slikken. Cor gebeld, hij was ook al in Rotterdam en afgesproken dat ik zou bellen als ik meer wist.
Het shoppen afgekapt en naar het Sophia gereden en ja hoor, bezoekuur!! Nergens plek en was er plek dan mocht je er niet parkeren omdat die hele garage wordt gerenoveerd. Hoezo rustig blijven??!! De stoute schoenen maar aangetrokken en gezegd dat we voor de SEH kwamen toen mochten we vlak voor de ingang parkeren. Je weet niet wat je verwachten kan (met Lennard eigenlijk van alles) maar hij lag daar op een vrij klein bed (of wordt hij zo lang) in het begin nog wat suffig, maar later bijna niet meer te houden. Klom steeds van bed af en wilde weg. Er was niets bijzonders gevonden, ook niet in zijn bloed dus mocht hij weer terug naar Rijndam. Inmidels was Cor ook al binnen gekomen en hoorden we dat Lennard weer met de ambulance terug mocht. Stelletje mannen: 'jammer hè, geen zwaailichten en zo! Je kan ook met de helicopter, die staat hier ook!' Nou, ik had er totaal geen probleem mee hoor dat het een soortje luxe taxi was.

Enfin, eenmaal terug in Rijndam Lennard op bed gelegd en zijn Oma, Cor en ik naar de huiskamer gegaan. Later met Lennard in de rolstoel oma uitzwaaien en weer naar boven. Daar was iedereen druk bezig met kinderen voor het weekend verlof naar huis sturen. Het verlof begon voor de meesten een dag eerder, omdat er een virus op de Kiba was en er flink gesopt moest worden. En dat gaat makkelijker als er minder kinderen zijn. Even was er sprake dat Lennard ook naar huis mocht, dat ene nachtje eerder maakte ook niet uit. Alleen viel hij weer in zo'n diepe slaap dat Cor zich er niet prettig bij voelde om Lennard zo mee te nemen.
We hadden alles al in de auto gepakt dus maar weer spulletjes voor de nacht eruit gehaald.

Maar vrijdagochtend is het echt gelukt: na van iedereen afscheid genomen te hebben reden we rond half 12 weg om gelijk maar de file in te duiken. Toch maar binnen door gegaan - leuk voor die mannen langs het vliegveld rijden, nee, Zestienhoven niet Schiphol, en waren rond half 1 thuis. Wel weer wennen hoor: per slot is hij toch bijna 3 maanden weg geweest!

Heel rustig aan pakken we het ritme weer op: alleen fysio, school en zwemmen laten we nog even voor wat het is. We zijn al blij als Lennard 's morgens wakker wordt en we hem kunnen wassen en aankleden. Omdat hij 's morgens nog vaak diep slaapt breng ik hem een sonde in zodat hij op tijd kan 'eten', die hij er meestal na een paar uur uit trekt, met als gevolg dat hij zelf moet eten wat dan eigenlijk best goed gaat.

We - wij of Arlette - gaan nu als het even kan 2x per dag naar buiten met hem en dan zie je hem opleven. Oh ja, zaterdag waren we even naar de markt en je zag hem zichtbaar genieten! Was écht een cadeautje dat dit kon met hem. Voor deze opname en het stoppen van de Keppra was dit niet mogelijk. Nu mogen we ook de Ripserdal (om vnl de ontremdheid wat in de hand te houden). Dit maakt hem ook heel suf en je ziet dat hij van alles wil maar er de kracht niet voor heeft.

Verder is zijn conditie opbouwen een kwestie van veel lopen, in beweging zijn en stimuleren. Daarvoor hoeft hij geen revalidatie meer als zodanig dus dat scheelt alweer. Met zijn gewicht gaat het de goeie kant op: er zijn dagen dat je moet stoppen met eten in zijn mond doen want als het aan hem ligt gaat hij gewoon door. Het is nog steeds even wennen dat hij alles kan én mag eten. Nog vaak denken we: 'nee, niet doen mag Lennard niet hebben.....'

Maar ja, da's toch wel een luxeprobleem.